با همه هیاهوی تبلیغاتی در مورد بلاکچین و به طور خاص ، قراردادهای هوشمند ، یک چیز وجود دارد که به طور مداوم نادیده گرفته می شود. قراردادهای هوشمند نمی توانند در شکل فعلی جایگزین قراردادهای واقعی شوند. با این حال ، قراردادهای هوشمند Ricardian ممکن است کلید اصلی را داشته باشد. در این مقاله ، بررسی می کنیم که قراردادهای هوشمند چه کاری می توانند – و نمی توانند – انجام دهند. و ، چرا قراردادهای هوشمند Ricardian می تواند آینده توافق نامه های حقوقی مبتنی بر بلاکچین باشد.

قرارداد هوشمند چیست?

در سال 1994 که نیک سابو ابتدا پیشنهاد داد مفهوم قراردادهای هوشمند ، بلاکچین یک زرق و برق در چشم Satoshi بود. راه اندازی بلاکچین توسعه قراردادهای هوشمند را امکان پذیر کرده است. اکنون ، این ایده در معرض یک هیجان هیجان انگیز است. عناوین هیجان انگیز به ما اطلاع دهید که قراردادهای هوشمند نیاز به وکلا را برطرف می کند. حتی خود وکلا بیش از آن فکر می کنند.

با توجه به اینکه آیا این احتمال وجود دارد یا نه ، بیایید نگاهی بیشتر به آنچه Szabo در مورد قراردادهای هوشمند نوشت ، بیاندازیم:

“قرارداد هوشمند یک پروتکل معاملاتی رایانه ای است که شرایط یک قرارداد را اجرا می کند. اهداف کلی طراحی قرارداد هوشمند ، تأمین شرایط مشترک قراردادی (مانند شرایط پرداخت ، حق ضمانت ، محرمانه بودن و حتی اجرای آن) ، به حداقل رساندن موارد استثنایی مخرب و تصادفی و نیاز به واسطه های معتمد را به حداقل برسانید. اهداف اقتصادی مرتبط شامل کاهش خسارت تقلب ، هزینه های داوری و اجرای قانون و سایر هزینه های معاملات است. “

بنابراین از بخش های برجسته شده در بالا ، می توان دو چیز را از بین برد:

  1. یک قرارداد هوشمند به خودی خود یک قرارداد واقعی نیست. این فقط شرایط یک قرارداد موجود را اجرا می کند.
  2. اعضای حرفه وکالت هنوز نیازی به صف بندی در دفتر تأمین اجتماعی ندارند. Szabo می بیند که آنها هنوز هم یک شغل دارند ، البته یک کار حداقل.

قراردادهای هوشمند Ricardian چگونه بر ما تأثیر می گذارد. تصویر: مجسمه عدالت ، مقیاس های خود را قبل از آسمان ضربه نگه داشته است.

به نظر می رسد او در مورد جایگزینی شغل خود در بلاکچین آرام است.

بحثی وجود دارد که می گویند قسمت اعدام می تواند وکلا را از بین ببرد. به هر حال ، اگر ما بتوانیم قراردادها را طبق شرایط توافق شده خود به طور خودکار اجرا کنیم ، وکلا نیازی به قضاوت ندارند ، زیرا هیچ کس نمی تواند از این شرایط انتقام بگیرد?

در اصل بله اما چه کسی بیشتر از همه به قراردادها اعتماد می کند؟ شرکت ها و سایر اشخاص حقوقی و مشاغل (هنوز) دسته جمعی برای اتخاذ قراردادهای هوشمند جمع نشده اند.

چرا مشاغل از قراردادهای هوشمند استقبال نکرده اند

در مرحله اول ، زبان های برنامه نویسی قراردادهای هوشمند را کدگذاری می کنند. اگرچه نوشتن آنها برای توسعه دهندگان نسبتاً آسان است ، اما توسط انسانهایی که زبان برنامه نویسی نمی دانند قابل خواندن یا ممیزی نیست. بنابراین مشاغل نمی توانند به قراردادهای هوشمند اعتماد کنند ، زیرا فرآیندهای تجاری فعلی منوط به رعایت الزامات مربوط به حسابرسی توسط بشر است.

ثانیا ، سیستم عامل های توسعه قراردادهای هوشمند هنوز هم در زنجیره بلوکی عمومی مانند Ethereum یا Cardano وجود دارد. این مشکلی را برای مشاغل ایجاد می کند که می خواهند از اسرار شرکت خود محافظت کنند. آنها اغلب این کار را با استفاده از قراردادهای مشابهی انجام می دهند که می خواهند به قراردادهای هوشمند در بلاکچین عمومی تبدیل شوند. با توجه به اینکه بلاک چین های مجاز اکنون شروع به جذب کرده اند ، این غیر قابل حل نیست.

سرانجام ، اجرای قراردادها تا آخرین نامه ، روی یک بلاک چین غیرقابل تغییر ، لزوماً برای تجارت مطلوب نیست. شرکت ها در محیط های دنیای واقعی فعالیت می کنند و باید نسبت به شرایط در حال واکنش واکنش نشان دهند. این بدان معنی است که توافقات قراردادی اغلب تغییر می کنند. قراردادهای هوشمند این انعطاف پذیری را ارائه نمی دهند.

قراردادهای هوشمند Ricardian

یان گریگ ، رمزنگار مالی ، ابتدا این پیشنهاد را ارائه داد قرارداد ریکاردین در سال 1994. این اساساً نوعی قرارداد است که در دو قالب وجود دارد. قالب متن ساده همان سند قرارداد روزمره است که توسط انسان قابل خواندن است. یک کپی دیجیتالی ، که به صورت کد نوشته شده است ، توسط دستگاه قابل خواندن است.

مدل بسته بندی-پاپیونی هوشمند Ricardian که در نمودار نشان داده شده است.

مدل “پاپیون” قرارداد هوشمند Ricardian

در سال 2015 گریگ کار خود را در زمینه قراردادهای ریکاردیان به روز کرد تا مفهوم قراردادهای هوشمند ریکاردیان را در آن بگنجاند. با قراردادهای هوشمند Ricardian ، ایجاد یک توافق نامه قانونی الزام آور ، قابل خواندن و کنترل توسط انسان ، و همچنین کدگذاری شده برای اجرای خودکار ، امکان پذیر است. این یک قرارداد هوشمند را انعکاس بیشتری از قراردادهای دنیای واقعی مانند امروز می دهد. دلیل این امر این است که بخشی را شامل می شود که قبل از اجرای شرایط – خود توافق نامه حقوقی است.

بنابراین قراردادهای هوشمند Ricardian می تواند به شرکتها اجازه دهد از طریق قرارداد هوشمند از تعهدات قانونی و انطباق خود استفاده کنند.

یان گریگ در ویدئوی زیر درباره کار خود در زمینه قراردادهای هوشمند Ricardian بحث می کند:

استفاده از مفاهیم

برخی از پروژه ها از جمله بازار غیرمتمرکز OpenBazaar و سیستم R3 Corda از قراردادهای هوشمند Ricardian به اشکال مختلف استفاده می کنند. با این حال ، برخی در حال توسعه مفهوم بیشتر هستند.

SciDex در حال ساخت یک پروتکل مبتنی بر بلاکچین است که هدف آن استقرار قراردادهای هوشمند Ricardian اما گنجاندن عنصر سازگاری در آنها است. این اجازه را می دهد که اصلاحات یا بازنویسی ها شرایط جدید مورد توافق را در پاسخ به شرایط نوظهور یا پیش بینی نشده ترکیب کنند.

پروژه دیگری, BOSCoin, آنچه را “قراردادهای اعتماد” می نامد در حال اجرا است. این قراردادها همچنین برای خواندن توسط انسان یا ماشین طراحی شده اند. این قراردادهای اعتماد با استفاده از زبانی ساخته شده است که عمداً مهندسی شده است تا تورینگ کامل نباشد. این همان چیزی است که دارایی دیجیتال به زبان DAML برای سفارشی کردن دفترهای توزیع شده برای صنعت مالی استفاده می کند. برنامه نویسی کامل Turing انعطاف پذیری زیادی را در توسعه الگوریتم ها فراهم می کند ، اما از طرف مقابل ، منجر به عواقب ناخواسته ای می شود مانند هک بدنام The DAO.

سرانجام, کادنا توسعه یافته است یک زبان برنامه نویسی قرارداد هوشمند ، Pact ، که توسط انسان قابل خواندن است و می تواند مستقیماً روی بلاکچین نوشته شود.

افکار نهایی

توسعه بلاکچین هنوز در مرحله بلوغ نسبتاً اولیه است. احتمالاً سرعت پایین تصویب قرارداد هوشمند توسط مشاغل منعکس کننده این امر است. با این حال ، تکامل قراردادهای هوشمند ریکاردیان می تواند به این معنی باشد که ما به زودی شاهد هستیم که شرکت ها به سمت قراردادهای هوشمند حرکت می کنند. بعید است استفاده از قراردادهای هوشمند حرفه وکالت را منسوخ کند. با این حال ، ممکن است ثبت و اجرای قراردادها را در مقایسه با امروز تغییر دهد.